— Eg treivst vanvitig godt i Vindafjord

Eigentleg er ho frå Karmøy, og som vaksen har ho sett seg rundt i landet – men slett ikkje på måfå. Med utdanning frå Universitetet i Bergen, ein mastergrad i statsvitskap og ein bachelor i arbeids- og organisasjonspsykologi var ho godt skodd til å ta fatt på yrkeslivet.

— Eg visste tidleg at det var dette yrket eg ville ha. For å seie det slik: Eg er vel arveleg belasta heimanfrå – kanskje til og med miljøskada.

Ho ler medan ho tenkjer tilbake.

— Rundt kjøkenbordet heime var det alltid diskusjonar om samfunnet, og eg syntest det var mest spennande å setje meg inn i korleis organisasjonar heng saman og fungerer.

Arv og interesse

Det var kanskje ikkje så rart at det var mange samfunnsaktuelle tema å drøfte i familien hennar, sidan far hennar var rådmann både i Sveio og Haugesund i mange år. Det kan ha vore medverkande til at interessa for personalområdet i organisasjonar sto høgt på to-do-lista hennar.

Ho fekk draumen oppfylt tidleg. Etter fullført utdanning fekk ho sin første jobb som personalsjef i Tingvoll kommune utanfor Kristiansund.

— Eg kom dit temmeleg grøn, utan leiarerfaring. Læringskurva blei bratt. Men menneske er stort sett like, og dei har alltid interessert meg og gitt meg energi.

Ei av dei første oppgåvene hennar var å delta i ei masseoppseiing ved asylmottaket der.

— Det var ein svært tøff jobb, men eg lærte mykje, både om lovverket som styrer slike prosessar og om korleis ein møter menneske i ein så alvorleg situasjon.

Men det blei mykje kveldsarbeid.

Viktig val

Jobbskifte er greitt, men mannen sin har ho halde fast ved.

— Eg har hatt den same mannen heile tida, seier ho og smiler, før ho legg til:

— Me hadde begge lyst til å oppleve Finnmark, men det blei Møre og Romsdal, som òg har dramatisk natur. Mannen min er opptatt av friluftsliv og fiske, og det var kjekt å oppleve denne tida før me slo oss til ro.

Haugalandet neste

Likevel var det noko som drog i Kristin, og ho ønskte seg tilbake til vestkysten og Haugalandet.

I 2011 takka ho ja til jobben som kommunalsjef for personal- og organisasjon i Vindafjord kommune.

— Det blei 12 år i Vindafjord kommune, der eg treivst vanvitig godt. Næringslivet susa verkeleg, og i tillegg til det me kalla den gylne mila, som inkluderer bygda Ølensvåg, fanst det eit levande næringsliv fleire andre stader – Vats, Bjoa, Sandeid, for å nemne nokre. Dei er alle unike innan sine fagfelt og har forgreiningar langt utanfor Haugalandet, seier ho, framleis stolt over det som skjer i kommunen.

— Kva er det som gjer at denne kommunen har lukkast så godt med satsingane sine?

— Tja, sei det. Men det handlar nok om dyktige folk som har våga å satse stort. At dei har samla seg på eit så lite område, er jo spesielt. Likevel er ikkje forskjellen mellom Vindafjord og Tysvær så stor. Begge er fantastiske kommunar, og eg har mange spennande folk og bedrifter å bli kjent med i denne jobben òg.

Ny jobb i Tysvær

— Korleis trivst du i Tysvær, etter berre sju månader i jobben?

— Eg vart overraska over kor store forskjellar det var mellom denne jobben og den eg hadde i Vindafjord, sjølv om eg kjenner kommunesystemet godt. Først av alt blei eg kasta rett inn i lønnsforhandlingane/hovudforhandlingane. I dette arbeidet kunne eg nok ikkje ha bidratt særleg dersom eg ikkje hadde vore med på det før.

Ho skryt av ryddige og konstruktive tillitsvalde i Tysvær.

— Eg har opplevd at me godt kan vere ueinige, men eg vil seie at me meistrar å skilje mellom sak og person. Me har eit godt opplegg for møter med dei tillitsvalde, og sjølv om det omfattar mange organisasjonar, er stemninga god.

Kvinnedominert sektor

I dei fleste kommunar er det mange kvinnedominerte yrke, og slik er det òg i Tysvær.

— I Vindafjord var det 90 prosent kvinner, medan gjennomsnittet ligg på 75 prosent. Her er det jamnare. Det gir nokre utfordringar, også når det gjeld rekruttering. Ein tanke kan vere å ønskje fleire menn velkomne til yrke dei tradisjonelt ikkje vel. Det beste i ein organisasjon er sjølvsagt ein god miks av alle slags folk – menn, kvinner, eldre og yngre.

Utanfor jobb

— Når du ikkje er på jobb, kven er du då?

— Først og fremst er eg mamma. Det er det største eg har opplevd i livet. Tilde er 5 år, og Lars er 9 år. For han er det fotball for alle pengane. Han spelar for Stegaberg idrettslag, der det er stor aktivitet.

Sjølv er ho òg glad i å trene, helst med kettlebells.

— No har me starta ei gruppe med fotball og trening for kvinner. Me driv med spontantrening på fotballbanen ved Førre skule. Det er knallgøy, og fleire må gjerne bli med!

— Du har slått deg ned i Førre – korleis kjennest det?

— Det er perfekt for meg og familien min. Alt er innan rekkevidde – butikkar, skule, barnehage og treningsarenaer for heile familien. Kva meir kan ein ønske seg?

Framleis er Haugesund byen hennar, der ho har familie og vener.

— Eg er eit saltvassmenneske». Eg elskar lukta og lyden av havet. I feriane har me vore mykje i Danmark, og me tek òg turar til Gudbrandsdalen, der mor mi kjem frå. Også der er naturen fantastisk.

Balanse i livet

— I jobben din møter du menneske med ulike utfordringar. Korleis møter du dei?

— Eg prøver å møte kvar enkelt på den måten eg kjenner er rett, og det varierer frå person til person.

Sjølv har ho vore heldig og ikkje opplevd store mentale påkjenningar, men ho meiner balanse i livet er viktig.

— Det aller viktigaste er at det går bra med ungane, og at me alle får ha god helse. Sjølv vil eg gjerne trene meir. Eg er glad i musikk og dukkar gjerne opp på ulike festivalar, også dei med litt tøffare musikk.

Ho smiler.

— Visste du at folk som likar metallrock aldri lagar trøbbel? Dei er dei snillaste folka!

— Er du musikalsk sjølv?

— Me hadde piano heime, og eg lærte meg å spele sjølv. Eg speler både med og utan notar – det er rein meditasjon for meg.