Resignasjon i Imsland

Få ynskte å stå fram, korkje på butikken på Kvaløy eller skulen i Ølmedal etter at nyhenda om at det er politisk fleirtal for å leggje ned skulen sprakk onsdag, men alle var leie seg for at både skulen og barnehagen forsvinn.

— Då skulen vart redda for eit par år sidan, følte eg at kommunen tok på seg ei viss forplikting til å ta på alvor at bygdefolket her meiner bygda har eit potensial for vekst. Sidan er det ikkje gjort noko aktivt med dette, og det er ingen nye tomter i sikte. Korleis skal bygda vekse då, og kvifor har me ikkje fått tildelt flyktningar slik dei andre bygdene har? spør Bodil Imsland.

Ho seier seg ueinig i korleis administrasjonen og politikarane tenkjer, men føler seg meir trist enn overraska. Andre i lærarstaben undrar kor raskt det heile går. Dei meiner at dei aldri får tid til å samla seg, og at rapportar om teknisk tilstand på bygningar får overdriven vekt.

— Me sende førre veke ei innstilling her frå skulen som høyring, fortel Bodil Imsland, som er plasstillitsvald for Utdanningsforbundet og lagleiar for lærarstaben ved skulen som deler rektor med Sandeid.

Bekymra på lang sikt

På butikken er det ikkje travelt ein tidleg tysdag ettermiddag, men Torunn Imsland, Britt June Kvaløy og Marianne Vanvik meiner bygdefolket vil stå godt saman i sorga. Dei er meir uroa for verknadene på lang sikt.

— For butikken vår trur eg ikkje det blir merkbart, men på lengre sikt vil ei bygd utan skule og barnehage vera mindre attraktiv å busetja seg i, seier butikkeigar Britt June Kvaløy.

Dei tre bekymrar seg over om bygdehuset vil ha livets rett utan skulen. Kommunen, som leigetakar for kroppsøvingstimar, er ei viktig inntektskjelde for huset.

— Dei leiger ut til skulen, og den inntekta vil no forsvinna over natta, seier Marianne Vanvik.

Dei tre på butikken undrar seg òg over om kommunen kjem til å la skulebygningen og leikeplassen forfalla.

Usikker på om ho hadde kome

Kristine van der Meulen flytta til Imsland for nokre år sidan med ektemann og to døtre. Dei kom først til Hogganvik frå De Westereen heilt nord i Nederland, vest for Groningen.

— Om ikkje det hadde vore skule, hadde me kanskje ikkje kjøpt hus i Imsland. Det var jo ikkje ei aktuell problemstilling, men me la vekt på at ungane våre kunne gå til skulen, seier ho.

Dei to jentene går no i åttande og tiande klasse i Vikedal. Det går greitt for hennar barn, men ho meiner det er for lite fokus frå dei som bestemmer på at mange barn ikkje har det greitt på skulebussen. Det kan vera alt frå bilsjuke i varme bussar til tryggleik og miljø blant barn på bussen.

Ho understrekar òg at det unikt gode samspelet i Imsland mellom lærarar, foreldre og elevar ikkje får noko vekt hos kommuneadministrasjonen.

— Den psykologiske avstanden mellom foreldre og skulen er langt mindre i Imsland enn det som er vanleg, og det gjer at barn her får eit meir naturleg forhold til eldre ungar og vaksne, seier ho.

Liten tillit til kommunen

Som Bodil Imsland påpeikar, er Kristine van der Meulen òg skuffa over at kommunen har lagt dårleg til rette for vekst i bygda.

— Me er sikkert den einaste bygda i kommunen som ikkje har fått tilbod om å busetja ukrainske flyktningar, seier ho.

Ved eit møte i Integreringsrådet i september vart det opplyst at berre Bjoa og Imsland, blant dei ni bygdene i Vindafjord, ikkje har busett flyktningar sidan straumen frå Ukraina starta med den russiske invasjonen i 2022.

Ein gjengangar blant det folk seier på denne vemodige dagen, er at Imsland er ei levande bygd i dag. Dei har lite tillit til at kommunen vil prioritera skulen og fryktar at om nokre år er bygget mørkt og dødt, utan leikeapparat og med ein tilgrodd skuleplass.

Kristine van der Meulen meiner likevel at ho har eit spesielt godt argument for at kommunen må la leikeplassen vera i fred.

— Ein heil del av apparata på leikeplassen er betalt av at våre elevar har vunne premiar i den såkalla batterijakta i fleire år, avsluttar ho.