Den store sjokoladesynda

Jul er tida for gløgg, glitter – og for å reinsa samvitet. Og no, i ein alder av 50 år, er tida endeleg komen: Eg har ei synd å bekjenna, ei synd som har planta seg fast i hjarta mitt som seig karamell. Ei mørk, sukkersøt løgn som har forfølgt meg i nærmare fem tiår. Kjære søster, hald deg fast: Det var eg som åt den store sjokoladen i kalenderen din.

Der! Då er det sagt. Eg kjenner meg lettare allereie.

For det er ein ting eg har forstått om meg sjølv i løpet av livet: Eg er forferdeleg utolmodig. Eg hatar, med kvar celle i kroppen, å måtta gå rundt og venta på alt som er godt. Ikkje berre søte undervektige sjokoladebitar, i bitte små kalenderluker, men også alt anna som inneheld venting. Blant anna så kan eg ikkje fordra å halda hemmeleg alt eg har kjøpt i julegåve til andre. Kva er vitsen, eigentleg? Jula handlar jo om glede – og glede kjem jo av å vita kva ein får! Det må då vera mykje kjekkare å gå rundt og smila fordi ein veit kva ein skal opna, enn å gå rundt i vekevis å klø seg i knollen?