Harald Magne Ekornrud til minne

Sola skein på Støle då Harald Magne Ekornrud blei gravlagt fredag før påske. Han døydde søndag 3. april. Det var eit langt og særs mangfelt liv som då var til ende. Me blei kjent med Harald for 45 år sidan, då han og vår Mosta», Eli Moe, traff kvarandre.

Harald blei fødd i 1934 og vaks som opp yngst av fire, på Gismarvik. I 1955 starta Harald og broren, Kristoffer, Østrem sanddrift i Etne. Dei to var sidan kompanjongar, næraste naboar og beste venner.

I 1975 blei Harald enkjemann. Då hadde han ei stor bedrift og tre døtrer i alderen tre til fjorten år som han måtte ta seg av. Gunda og Kristoffer, og deira barn, var uvurderleg god støtte for Harald då. Livet vende igjen då han traff Eli. Eli og Harald gifta seg i 1977, fekk Harald jr. og bygde ein heim som også blei som ein heim nr. to for oss. Der var opne dører, varmt og hyggeleg, god mat, mykje lått, og det blei morosam og god leik med Harald jr. og Elisabeth. Me var alltid velkomne.

Harald var god til å fortelja, om oppveksten på Gismarvik, med båt og fiske, og glupske måsar, som gjerne slukte store rotter. Harald fortalde om korleis han og Kristoffer bygde opp den store verksemda, som nå er Etne sand og pukk: Lange arbeidsdagar, lass på bil og båt, tunge løft, uforsvarleg desibelnivå og maskineri som stadig trong mekking. Lastebilane køyrde att og fram gjennom bygda dagen lang. Det var stor stas for oss å få å sitja på. Harald var eit stort forretningsmenneske, ærleg og etterretteleg der som elles.

Eli og Harald hadde det så fint saman, og kor dei var, bygde dei nye venskap. Dei hadde slike milde, snille og lune vesen. Det var piano og trekkspel, båtturar, bilturar, langturar ut i verda. Barn og barnebarn gav stor glede.

Eli blei sjuk i 2006 og døydde i 2009. Harald greidde ikkje å akseptera at han også skulle overleva henne. Åra etter at Eli døydde, blei tunge. Han arbeidde hardt i sandtaket fram til helsa ikkje heldt lenger. Harald jr., Kristine og jentene deira blei berebjelken for Harald, og det var fantastisk for han at dei busette seg i nabolaget.

Me minnest Harald i vemod og glede. Den siste helsinga frå oss på Moe, kransen ved båra, lyder: Snill og klok. Lun og flittig. Takk for alle fine stunder, gode venn.

Kari, Borghild, Ågot og Sjur Aakra