Vår fordømte plikt

Ja, det er faktisk det! Og nei; eg vil ikkje høyre fleire orsakingar om at ein ikkje er interessert i eller ikkje kan noko om politikk. Eller at det er det same kven som styrer landet. Mogleg det, men det er likevel vår fordømte plikt å legge stemmesetelen i urna og bidra til demokratiet vårt.

Tidene har endra seg litt». Det er ikkje lenger sjølvsagt at familiar ser Dagsrevyen saman på kveldane. Dei unge får med seg nyheiter gjennom korte klipp på sosiale media, og kjenner til politikarar frå reality-program og tiktok. Vel, slik er det blitt. Det viktigaste er at dei unge interesserer seg for og tileignar seg kunnskap om politikk. Derfor kan det vere positivt at Gutta» engasjerer dei unge, så lenge dette ikkje blir deira einaste kjelde til informasjon. Me må ikkje vere redde for nye vinklar og nye stemmar i debatten. Det som er farleg, er å bli sitjande på kvar vår tue og halde seg for øyrene.

Det er ein klisjé, ja – men politikk handlar om liva våre. Utsegn om at ein ikkje bryr seg om politikk, trur eg derfor ikkje noko på. Men eg kan godt forstå at politikarforakta aukar. Ikkje berre på grunn av skandalar, krangling og brotne valløfte. Nei, mest på grunn av politikarsnakk! Det verste eg veit er nemleg politikarar som nektar å svare på spørsmåla dei får, og notorisk kjem med dei innøvde frasene sine. Det er reint komisk å høyre på til tider. Ein ser for seg dei mentale kulepunkta dei har fått innprenta frå pr-rådgivarane. Kor mange gonger klarar partileiarane å få sagt nøkkelorda sine? (Høyrde eg trygg styring», Støre?)

Denne valkampen har vore prega av sterkt personfokus. Vil du at Jonas, Erna eller Sylvi skal styre landet? I ei utrygg og uføreseieleg verd trur eg folk er særleg opptekne av kven som skal styre skuta og representere Norge ute i verda. Årets valkamp har også vore prega av oppmodingar om taktisk stemmegiving. Mange små parti kjempar mot den magiske sperregrensa, og strekkjer seg langt for å kapre dei nødvendige stemmene. Forståeleg frå deira synspunkt, men likevel; poenget med demokratiet er vel å stemme på det partiet ein er mest einig med, for å oppnå best representasjon?

Formueskatt, ungdomskriminalitet, sosiale skilnader, helsekø, energipolitikk, matvareprisar, oljefondet sine investeringar.. Valkampen er som vanleg ein variert buffé. Nytt av året er at sløsing» har blitt ein snakkis. Dette temaet har snike seg inn frå sidelinja, godt hjulpe av sosiale media og ein dokumentar på YouTube. Uansett kva ein måtte meine om dokumentaren; offentleg pengebruk og påstandar om sløsing er viktige tema som politikarane ikkje bør få snakke seg vekk ifrå. Me er heldige og har ein søkkrik stat i Norge, og korleis me forvaltar vår felles pengebinge er høgst relevant i ein valkamp. Det bør vere tankevekkande at oljepengar utgjer nesten ein fjerdedel av statsbudsjettet.

Så kva avgjer valet? It’s the economy, stupid», heiter det seg i USA. Uttrykket viser til at folk flest stemmer basert på kva som gagnar eiga lommebok. Nyleg såg eg ein slags kalkulator» i ei av nettavisene, der ein kunne sjekke kva parti som ga deg mest pengar på konto. Ja, slik er det; me er oss sjølve nærast. Og sjølv om dei nære ting av og til kan stå i grell kontrast til globale kriser, er dei gjerne viktigast likevel.

Å stemme er ei plikt, men også eit privilegium. Uansett kva du landar på; bruk stemmeretten din – og godt val!