Når du står til nakken i drit

Det kan ikkje vera så lett å vera politikar. Ein dag står dei på scenen med konfetti, ballongar og jubel – neste dag sit dei i ein mørk kjellar og tel stemmer som aldri kom. Då er det fort gjort å mista motet.

Men så kjem Ola Svenneby, 28 år, leiar i Unge Høgre, og serverer eit munnhell som burde vore plassert langs vegen på eit neonskilt – for dette gjeld ikkje berre politikarar, men oss alle:
Når du står til nakken i drit, nyttar det ikkje å hengja med hovudet.»

Eg siktar til valkvelden der den potensielle stortingsrepresentanten nettopp har fått bekrefta at det ikkje blir nokon stortingsplass på han likevel. Moderpartiet hans har gjort sitt dårlegaste val på over 20 år, kritikken mot Erna og det manglande samarbeidet om statsministerposten med Frp haglar, men likevel: Svenneby stod der med eit imøtekomande smil, med ro, med pågangsmot og med ein enorm optimisme. Eg blei faktisk imponert!

For la meg vera ærleg: Kvar og ein av oss kjem til å stå til nakken i drit av og til. Det er uunngåeleg. Nokre gonger handlar det om politikk og valresultat, andre gonger om jobben som raknar, kjærleiken som sprekk, dei manglande kronene på kontoen, eller rett og slett den forbaska kaffimaskinen på kontoret som bestemmer seg for å gå til streik ein måndagsmorgon. Spørsmålet er ikkje om du hamnar der, men kva du gjer når du først står midt oppi det.

Politikarar har ein eigen evne til å snakka seg rundt problemet. Når tala går den vegen høna sparkar, seier dei gjerne: Me har framleis mykje å bygga på», eller me har fått eit tydeleg signal frå veljarane.» Det høyrest for så vidt fint ut, men smakar vel mest som lunka kaffi, spør du meg. Svenneby derimot, går rett på sak. Han slår fast at partiet har gått på ein smell, han har sjølv fått nei til stortingsplass, men vel likevel å løfta hovudet og pusta – i staden for å drukna i mismot.

Det er nettopp dette eg synest var så innmari forfriskande. For kor mange av oss klarar å vera så oppløfta når livet går på trynet? Når du står til nakken i drit, er faktisk det å hengja med hovudet den dårlegaste idéen av dei alle – du risikerer berre å få munnen full.

Her ligg ein viktig lærdom, som ikkje berre gjeld for blå politikarar på nedtur, men for alle som møter motstand. Livet handlar ikkje alltid om korleis ein har det, men korleis ein tar det. Om ein vel å strekka seg opp og trekka luft, eller om ein stikk hovudet ned i driten. Eg har i alle fall tenkt å prøva meg på ein Svenneby» neste gong eg føler verda går meg imot. Då skal eg gjera eit iherdig forsøk på å retta meg opp, pusta djupt og bretta opp ermane. For eg trur at sjølv i dei mest bedritne situasjonane finst det alltid ein veg vidare. Kanskje driten til og med luktar litt mindre, om eg hevar nasen oppover?

Grethe Hopland Ravn