Når dagens datingkultur blir ein forretningsavtale

Dagens datingkultur, spesielt blant oss unge, er eit stadig omdiskutert tema. Me sveipar, filtrerar og vurderar potensielle partnarar på nett før me i det heile tatt har høyrt nokon si stemme eller kjent eit handtrykk i verkelegheita. No kan både høgde, utdanning, utsjånad og bustad sjekkast med nokre få trykk på telefonen. Og eg meiner dagens datingkultur ofte kan kjennes ut som eit shoppingmarked. Eit shoppingmarked med både angrerett og returmoglegheit.

Eg har reflektert mykje over korleis dagens datingliv ofte måler verdi i pengar, status og bakgrunn. Det får meg til å tenkje over korleis kjærleik har endra seg sidan mine besteforeldre var unge, og om me i dag i aukande grad nærmast vurderer forhold som ein investering – med risiko og avkastning. Som ein slags forretningsavtale, der me alle har ein markedsverdi basert på alle desse ytre tinga.

Me veit jo at i verkelegheita er ting ofte annleis. At når me møter nokon på ein fest eller gjennom felles vener, at me då gjerne ikkje har desse sjekklistene med oss på same måte. Eit hyggeleg smil og ein god samtale kan gjere inntekt og status heilt irrelevant. Og kanskje er me òg meir generøse i verkelegheita, nettopp fordi me ikkje berre kan scrolle oss vekk frå kvarandre og verkelegheita?

I nokre forhold verkar det nesten som om kjærleik har fått preg av ein forretningsavtale. Me spør oss ikkje lengre berre Likar eg denne personen?», men også Kva har du eigentleg å tilby meg?». Kanskje det har blitt til at praktiske fordelar veier opp for ekte kjensler? Eg trur det gjer oss selektive og kalkulerte, og det kan til slutt ta vekk kunsten å lytte til eigne kjensler.

Av og til er vi så opptekne av å finne den rette» at me gløymer å vere til stades i dei små augneblinka. Eit hyggeleg smil, ein spontan samtale eller eit teikn på omtanke kan ofte bety meir enn alle sjekklister samla.

Som mormor plar å seie: Tidlegare var det kanskje meir tilfeldig kven ein vart forelska i. Me tenkte mindre på alle desse ytre tinga som status, yrke, utsjånad og politiske meiningar. Kjærleiken var meir risikofylt og kanskje meir uforutsigbar. Men den opplevdes gjerne også meir ekte.» Kanskje er det mykje sant i dette – at det uperfekte og uventa ofte gir rom for noko meir ekte enn det me kan måle, vurdere og planleggje?

Emma Bjelland Ingebrigtsen