Litt meir Pølsa, takk

Det har allereie gått nokre veker sidan verdsmeisterskapen i Granåsen. Det som framleis sit igjen i hjarta mitt er ikkje nødvendigvis kven som kom først over målstreken, men kven som fekk dei aller største jubelropa: Team Pølsa! Midt i alt som glinsa av medaljar og prestasjonar, stod seks heilt vanlege – og samtidig heilt ekstraordinære – menneske og lyste opp heile meisterskapen med sitt nærvær, sitt mot og sitt varme samspel. Eit lag som ikkje berre handla om tid og teknikk, men om noko mykje større: samhald, tryggleik og uvilkårleg støtte. Eit lag som viste oss kva ekte menneskeverd faktisk betyr.

TV-serien Team Pølsa blei ei oppleving mange av oss vil bera med oss lenge. Det var ei reise som var så rørande at ein risikerte å bli sendt rett ut i emosjonell ubalanse. Me fekk føla på ei heilt spesiell blanding av glede, sårbarheit og den djupe erkjenninga av kva det vil seia å høyra til. Serien gjekk rett i hjarta! Tenk om heile Noreg kunne levd etter mottoet til Team Pølsa – dei enkle, men kraftfulle orda som dei stadig minna oss om: Du kan! Du klarar! Du er verdifull! Du betyr noko! Du er viktig for andre!

Kvar og ein av deltakarane i laget sette sitt avtrykk, ikkje berre med det dei gjorde, men med det dei sa – og måten dei bar seg sjølve på. Syver sa det så klokt: Du treng ikkje vera best, men du må aldri gi deg.» Og med dei orda minna han oss på noko me alle treng å hugsa: at motbakkane kjem, men me må halda ut – for det er ikkje alltid dei som kjem først som vinn mest.

Trygve peikte på noko som kanskje har blitt litt gløymt i ei tid der prestasjonar ofte står i fokus: Det viktigaste er ikkje kor fort du spring, men kven du spring saman med» Og med det sa han alt om ekte lagånd, om den djupare verdien av vennskap, og om å velja kvarandre – om og om igjen.

Pia rørte meg kanskje aller mest, då ho gong på gong snakka om at ho alltid hadde hatt så lyst til å reisa på cup. Endeleg var det hennar tur. Eg smiler ikkje fordi alt er lett – eg smiler fordi eg veit eg klarar det», sa ho med stjerner i blikket.

Peder, han som visstnok aldri stressar før frukost, gav oss ein av dei aller finaste levereglane: Ein skal aldri undervurdere ein god latter og ein lang frukost.» Eg tenker ofte på det når eg sluker ei brødskive på veg ut døra. Kanskje me skal ta oss tid? Lykka kan godt liggja i det enkle – og i egg og bacon.

Så var det Sunniva då, som med ein imponerande ro og styrke minna oss på noko mange brukar eit heilt liv på å forstå: Du må våga å vera den du eigentleg er. Det er det modigaste som finst» Og det er så sant! Å stå støtt i seg sjølv, med hjarta utanpå, krev mot – men det gir også styrke til andre rundt deg.

Og sist, men ikkje minst, herlege Mikkel – med humor og verdigheit: Det er ikkje så farleg å tryna, berre du reiser deg igjen på ein stilfull måte». Livet handlar ikkje om å unngå å tryna…men om å reisa seg igjen.

Tenk om me alle kunne levd litt meir slik. Pusta litt djupare. Klemma kvarandre litt oftare. Og minna kvarandre – og oss sjølve – på at me kan, at me klarar, at me er verdifulle.

Verda treng ikkje fleire rekordar akkurat no. Men verda treng fleire som Team Pølsa.
Og kanskje – berre kanskje – litt meir egg og bacon.

Grethe Hopland Ravn