Det året eg gjekk og las

Det var det året eg gjekk og las. Då var det Gerhard Austefjord som stod for underhaldninga. Ein gong var han i det filosofiska hjørna, og gav seg til å greia ut om livet som fenomen. Det forhalt seg visst slik, at var me først fødde, så for me omkring i livet og filosoferte over det me hadde i vente. Berre me nådde den og den milepælen, så skulle me få oppleva vår beste tid. Så, stilt og umerkande snudde det seg, og me vart gåande der å tenkja oss attende, og grubla på kva tid me i grunnen hadde hatt vår beste tid. Eg kan ikkje hugsa at det vart knytt noka bibelreferanse til denne filosofien, og kvifor dette dukkar fram i minne, her eg sit i varmepumpevarmen og balar med å få til ein snutt til baksida på bygdebladet Grannar 46 år seinare, det må me alle ha lov til å lura på.

Eg trur det er ganske så individuelt, kva tid dette skiftet i livet kjem. Somme byrjar ganske tidleg å konsentrera seg om barndomens bleike minne», mens andre vil vera med, og ta til seg av alt nytt, så lenge pulsen slår. Sjølv har eg nok vore av det tilbakeskodande slaget. Den tid eg gjekk omkring og trudde at eg var interessert i motorsyklar, hata eg alt som kom frå Japan intenst. I lyd og lag kunne eg strø om meg med foraktelege ord som riskokar» og symaskiner». Nei det måtte vera produsert i England eller Tyskland, eller kanskje Italia. Ei tid var eg ein del av eit miljø der folk syrgde over at me, (det vil seia Harald Hardråde), tapte slaget ved Stamford Brigde i året 1066. Nå er eg ikkje oppteken av den slags lenger. Nå er eg oppteken av å handla daglegvarer i stort. Eg har som hobby å sjå kor lenge eg klarar meg utan og måtta reisa inn til det som eg meiner burde heita Etne Samyrkjelag, for å handla mitt daglege brød. Rekorden så langt er nesten tre veker, takka vera fryseboksen. Eg har lagt merke til, at ein del moderne folk har lagt inn handlelista si på mobilen. Sjølv freistar eg å klara med mitt eige, gode men ikkje alt for truverdige minne. Det går som regel godt, men ein gong vart eg i vande for noko småtteri. Eg tok turen inn til sentrale strok, og fann det eg trong. Sidan det berre var noko småtteri, fann eg på å prøva ein av desse nymotens kassane, der me liksom skal vera sjølvhjelpne. Eg fekk det ikkje til, og fyrte meg meir og meir opp. Heldigvis vart eg observert av gamleordføraren, ein mann som er på god veg mot dei nitti. Han forbarma seg over meg. Han hjelpte meg, og viste meg korleis det skulle gjerast. Det er vel truleg betre å freista å hanga med i den verda me lever i, enn å bruka tida på å syrgja over tapte slag ved Stamford Brigde.